Przerwany taniec

W ciągu zaledwie kilku miesięcy naszej znajomości zatańczyliśmy razem niemal wszystkie układy... Co nas tak nakręciło...? Twoje skąpe damskie majtki czy mój zgrabny męski tyłek? Nie...

To nasze nie gasnące "carpe diem", które podtrzymywaliśmy każdego dnia w naszych głowach, a jakie tryska czasami z naszych nieposkromionych oczu... To uczucia jakimi myłaś mi moją zmęczoną twarz. Taniec motyli jaki trwał od pierwszych chwil poznania przez wszystkie wspólne chwile aż po ...aż po ostatni dech. To czy ten ogień będzie się palił nie zależy jednak od intensywności przeżyć ale od wrażliwości i zdolności do wychwytywania piękna w każdym stawianym kroku. Stać na to każde z nas bez względu na płeć. Bo kobieta to nie tylko zgrabne sloogi, a mężczyzna to nie odurzony piwem kołek drewna...

W imię „wartości”, których sama do końca nie rozumiesz. W imię jakiś zasad. Wycierając po cichu suche łzy przerwałaś wczoraj nasz taniec. A co do twoich słów na pożegnanie - "choroba zwycięża"... zwycięża przede wszystkim chęć uporządkowania wszystkiego wg zasad dzielących wszystko na dobre i złe, słuszne i niewłaściwe, skuteczne lub amatorskie, dokonane lub nie, użyteczne lub bezużyteczne. Przez co wszystko staje się coraz piękniejsze, doskonalsze, bardziej szklane i aluminiowe ...tylko ciepła w tym brak. Przeczytałem kiedyś w pewnym poradniku dotyczącym wychowania dzieci taką radę: - Jeśli nie wiesz co masz zrobić to chociaż przytul. Dlatego tak kłóciłem się z tobą o te twoje czarno-białe zasady, o to by w chwilach kiedy wiemy zbyt mało nie podejmować decyzji a jedynie dać sobie czas... Nawet jeśli masz go bardzo mało. Bo „Nie należy wypełniać pustki tym, co najłatwiej zdobyć, tym co jest pod ręką.. Warto rozejrzeć za  n a j l e p s z y m  l e k a r s t w e m” [ Clarissa Pinokla Estés - „Biegnąca z wilkami” ].

--------------------------------

List znalazł swój ciąg dalszy na jednym z komunikatorów w trzy dni potem:

A. - Ja do ciebie pisałam, a ty do mnie.

B. - W tym samym czasie. Dużo słońca ci życzę na cały dzień.

A. - Hmm... dziękuję, zastanawiam się, czy jest mi potrzebne... chyba nie... ono zawsze w środku we mnie świeci. Pomimo zbierających się chmur. A z tym pędem do uporządkowania i kontroli nad wszystkim to muszę ci przyznać trochę racji... niby świat piękniejszy, czystszy bo szklany, aluminiowy ale przez to jakby bez uczuć i ciepła. Wszystkiemu brak ducha. Wszystko w środku takie puste. Bardziej to przypomina pogorzelisko. Nie martw się jednak cukrowy chłopczyku. Przed deszczem zawsze się schowasz, nawet w tym aluminium. Ja byłabym już tylko balastem.

B. - Nie w tym rzecz. Z tobą mógłbym jeść kromkę chleba ze smalcem w starej chacie lub pod gołym niebem. Teraz to nie wiem czy mnie trufle w "Gołębiewskim" ucieszą.

A. - A mnie by ucieszyły, w dalszym ciągu jest to moim cichym pragnieniem, chciałabym poczuć ten smak. Jednak jak zaserwuję sobie takiego kromala ze smalcem to na pewno pomyślę o tobie.

B. - Zabiorę cię na te trufle tylko pozwól mi na to. Przełożyłem kilka spraw na marzec, żeby pojechać z tobą do Szczecina. Bo poprosiłaś mnie o to. Do Szczecina nie pojechałem. Załatwiłaś to po swojemu. Tu i teraz. Zajmę się lepiej swoimi sprawami.

A. - A ja myślałam, że Szczecin to szczegół. Myślałam, że chcesz być po prostu ze mną, widocznie się pomyliłam... a szkoda.

B. - Chciałem być przy tobie Olu wtedy gdy mnie najbardziej potrzebujesz. Te badania, wiem że są dla ciebie ważne. Poziom markerów od ostatniego badania podniósł się jak nigdy. Widzę się obok ciebie przede wszystkim właśnie w takich momentach.

A. - Jeszcze zatęsknisz za mną, zobaczysz...

B. - Przecież to ci właśnie cały czas chcę powiedzieć. Tęskniłem już przed wyjazdem. W chwili gdy powiedziałaś mi - "pakuj się, nie chcę byś to oglądał".

A. - Czasami wydawało mi się, że jesteśmy jednym ciałem, pierwszy raz czułam coś takiego, przepiękne, przy każdym skurczu ciała czułam jak pęka gipsowa powłoka... teraz znów się nią pokrywa. Może tak ma być. Gdyby nie to mogłoby mi pęknąć serce. Mam wrażenie, że to były tylko moje odczucia, jakiś ładny sen, że chciałeś zatrzasnąć za sobą drzwi, więc ci w tym tylko pomogłam. Boli.

B. - Bałem się tego a jednocześnie im bardziej cię poznawałem tym bardziej spodziewałem się, że mi to powiesz właśnie tak jak to zrobiłaś. Od tanga wolę jednak walc.

A. - Tańczymy?

B. - Moje uczucia zawsze najpierw rosną w głąb. Zapuszczają korzenie. Mało było czasu, ale korzenie już puściły.

A. - Nie musisz się już niczego bać słonko. Najgorszego już nie ujrzysz.

B. - Bałem się nie uczuć wariatko ale tego. że gdy "choroba zacznie wygrywać" kopniesz mnie w tyłek. I tak się właśnie stało.

A. - To wszystko dla twego dobra skarbie... przecież wiesz. Nie było mi łatwo, ale musiałam. W tym dniu serce pękło mi na tysiące kawałeczków, byłam nieobecna wszędzie, w pracy pytano się mnie co się stało... a stało się...

B. - Obkładasz się znów gipsem na własne życzenie. Myślałem, że jak uczucia wyprzedzą rozwój choroby to wszystko inne nie będzie miało już dla nas takiego znaczenia. Teraz widzę, że jest jeszcze ciężej. Bo nie dość, że są to każesz mi je zachować dla siebie. Odsuwasz mnie od siebie w najważniejszej chwili swego życia, w chwili śmierci. Nie chcę żebyś za mną tęskniła, bo wiem, że serce z takim bólem nigdy już nie jest zdrowe do końca. Ciesz się więc każdym dniem jak dotychczas. A twój Izaak? Może go nigdy nie było...

A. - Kochanie moje... przytul mnie, proszę. Chciałabym się rozpłakać, byłoby mi lżej...

-------------------------------------

Pół roku później...

-------------------------------------

Szczecin, 27 sierpnia 2003 r.

Myślę wciąż o Tobie, choć Ciebie już tutaj nie ma... Zastanawiałem się czy pisać maile czy listy ale ci popaprańcy bez pytania Ciebie o zgodę zlikwidowali Twoje konto na wp.pl

Będę pisał więc listy i wkładał je do skrzynki na podręczne narzędzia. Zrobiłem ją tam specjalnie dla Ciebie, bo nie chciałaś bym wkładał koperty pomiędzy kwiaty. Zbyt przechodzą zapachem róż a piszesz mi, że tam po drugiej stronie najbardziej brak ci mojego zapachu...

_________________________

Home site: www.pieknelisty.org
E-mail: andre@pieknelisty.org